Ignacy Jakub Dziedzic (1945-1947)

Ignacy Dziedzic urodził się 9 lipca 1889 r. w Gorlicach. Już podczas nauki w gimnazjum w Jaśle odznaczał się szczególnym zaangażowaniem w działalność społeczną i naukową, był m.in. współzałożycielem tajnej organizacji samokształceniowej Postępowa Młodzież Ludowa. W instytucji tej pełnił funkcję bibliotekarza tajnej polskiej biblioteki uczniowskiej.

W 1908 r. zaczął studia w Wiedniu na Wydziale Nauk Prawnych i Polityczno-Ekonomicznych. Był tam członkiem organizacji studenckiej „Spójnia”, a także współtwórcą i prezesem stowarzyszeń „Filarecja” i „Bratnia Pomoc”. Współtworzył i był sekretarzem Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Postępowej.

W 1915 r. uzyskał tytuł doktora prawa i objął posadę aplikanta sądowego w kancelarii adwokata dra Józefa Borowicza w Nowym Targu. Tam też współpracował z Oddziałem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i Związkiem Rewizyjnym Kółek Rolniczych. W nowym Targu rozpoczął działalność publicystyczną i redagował tygodnik „Gazeta Podhalańska”.

Po I wojnie światowej, gdzie był zastępcą komisarza wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego na Podhalu, wyjechał do Krakowa w 1920 r. Tam podjął pracę w redakcji „Głosu Narodu”, a w marcu 1920 r. zdał egzamin adwokacki przed Sądem Apelacyjnym. Wtedy zaczęła się rozwijać jego kariera prawnicza.

25 VI 1922 r. został mianowany przez Ministra Sprawiedliwości sędzią komisarycznym przy Sądzie Powiatowym w Toruniu, gdzie pracował jako sędzia opiekuńczy i prowadził dział procesowy. 23 X 1923 r. mianowano go sędzią powiatowym w Sądzie Okręgowym w Toruniu. Jednakże zły stan zdrowia i kłopoty finansowe sprawiły, że przeniósł się do adwokatury i w latach 1925-1939 prowadził kancelarię adwokacką razem ze Stanisławem Przesieckim. Równocześnie w latach 1926-1933 był wicedziekanem Rady Adwokackiej w Toruniu. W 1935 r. wybrano go do Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie. Do 1939 r. był prezesem toruńskiego Oddziału Związku Adwokatów Polskich. Po zakończeniu wojny wrócił do Torunia oraz do pracy w kancelarii. W latach 1945-1950, mianowany przez Ministra Sprawiedliwości, był dziekanem Rady Adwokackiej i prezesem Izby Adwokackiej w Toruniu, obejmującej swym zasięgiem obszar województwa bydgoskiego i olsztyńskiego.

Jako członek Zarządu Okręgowego Zrzeszenia Prawników Demokratów wygłaszał różne referaty i odczyty z zagadnień prawniczych i społecznych. Pisał także artykuły do prasy.

Ignacy Dziedzic był miłośnikiem języka esperanto. W Nowym Targu prowadził kursy tego języka, a Stowarzyszenie „Universala Esperanto Asocio” mianowało go przedstawicielem tejże organizacji w Toruniu. Przetłumaczył na esperanto nowelkę Henryka Sienkiewicza Sachem oraz Maskę czerwonej śmierci Edgara A. Poe.

W związku z jego pracą zbiór książek obejmował przede wszystkim prace z dziedzin prawniczych, ale też znajdowały się tam pozycje historyczne i filologiczne. Przed wojną księgozbiór liczył ok. 4000 tomów.

Zamiłowanie i fascynacja Dziedzica kolekcjonowaniem książek oraz zainteresowania bibliologiczne miały wpływ na to, że znalazł się wśród założycieli Towarzystwa Bibliofilów im. Joachima Lelewela w Toruniu, gdzie w latach 1945-1947 pełnił funkcję prezesa. Podjął się ciężkiej pracy przy organizacji Towarzystwa po wojnie. Nowy etap inaugurowała uroczysta akademia w 1945 r. poświęcona wybitnym bibliofilom: Zygmuntowi Mocarskiemu, Marii Chwalibińskiej, Heleny Urbańskiej i Marii Wróblewskiej.

Tematyka spotkań po wojnie obejmowała przede wszystkim rozwój życia kulturalnego w Toruniu, jak również ekslibrisy, bibliofilstwo w Wilnie i Lwowie.

Ignacy Dziedzic włączał się również w działalność społeczną, np. w PCK, za co został wyróżniony w 1937 r. Odznaką Honorową I stopnia, a w 1938 r. Złotym Krzyżem Zasługi. Brał udział również w pracach ZHP, jako prezes harcerskiego Sądu Honorowego (1936-1939). Był członkiem wielu organizacji i stowarzyszeń naukowych i kulturalnych, m.in. był wiceprezesem Oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Toruniu, członkiem zarządu i Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Naukowego w Toruniu, członkiem Towarzystwa Miłośników Torunia i Konfraterni Artystów w Toruniu.

Zmarł 23 III 1956 r. w Krakowie. Pochowano go w rodzinnym grobowcu w Czarnym Dunajcu.